Ik ben inmiddels weer thuis, maar had geen tijd (zin) om het verslag af te ronden toen ik nog in Rio was.

Ik had net een dagje teveel doorgebracht in Campo Grande. Het enige nuttige daar waren de drie korte broeken die ik gekocht heb. Na een korte nacht, om 1:00 ging de wekker, werd ik opgehaald door een taxi die mij naar het vliegveld bracht. Na een nachtelijk ontbijt en een kop cappucino was ik ongeveer wakker. Mensen die mij kennen weten dat ik nooit koffie drink, alleen in noodgevallen zoals deze. Na een overstap in Sao Paulo kwam ik aan in een bewolkt Rio. Hierdoor had ik vanuit het vliegtuig geen zich op meneer Jezus op de berg en de rest van de stad, maar ik kon de spectaculaire landing op Santos Dumont wel goed volgen. Na een scherpe bocht werd het vliegtuig zonder problemen op de korte startbaan gezet en ik was in Rio, een stad die mij al jaren aantrekt.

Een taxi bracht mij door het chaotische en drukke verkeer naar mijn hostel in Ipanema en tot mijn verrassing bleek de eigenaresse van het hostel een Nederlandse te zijn. Aangezien ik een korte nacht had gehad, werd onmiddelijk een bed klaargemaakt en kon ik nog even bijslapen van 8 uur tot 12 uur. Het regende toch en Rio wil je niet zien in de regen.

De eerste dag heb ik het rustig aan gedaan. Even kort de buurt verkend en flink gepraat met Saskia, de eigenaresse. 's Avonds zijn we met een paar mensen van het hostel naar een straatfeest geweest in het centrum van Rio. Toen we ernaaar toe gingen, kreeg ik pas een gevoel hoe groot deze stad is. De groep splitste al snel op, want de franstalige Zwitserse dames bleven maar in het Frans lullen, dus hadden Roman en ik genoeg plezier door de luisteren naar de samba, het kijken naar het publiek en het genieten van een koel biertje.

De volgende dag had ik Saskia een favella tour laten regelen, waarna ik afgeproken had met Dylan, geboren en getogen in de Santa Marta favela. Hij vertelde over het leven in de favela, het drugsvrij maken en de regels in zo'n buurt. Het uitzicht is fantastisch, want de huisjes zijn stijl tegen de berg opgebouwd met trapjes en kleine gangetjes om bij alle huisjes te komen. Zelfs Michael Jackson heeft hier zijn clip 'They don't care about us' opgenomen in de tijd dat de drugsbazen het nog voor het zeggen hadden. Na een privé rondleiding was ik na twee uurtjes weer een fantastische ervaring rijker.

Op dag drie was het weer eindelijk goed genoeg om naar de hogergelegen delen te gaan, dus met een zeer langzame bus en een tandradtrein werd de top van de Corcovado met het beroemde Christusbeeld bereikt. Het was er superdruk en de selfie madness was er ook losgebarsten. Ik ben niet gelovig, heb even omhoog gekeken en geprobeerd om de stad te zien. Helaas was het te bewolkt om een uitzicht over de stad te hebben. Het volgende 'hoogtepunt' stond alweer op het programma en met opnieuw een langzame bus kwam ik bij de kabelbanen naar de Suikerbroodberg. Het uitzicht was hier fenomenaal over de baai, de zee en de halve stad inclusief Copacabana. Ook de halsbrekende toeren die de vliegtuigen die landen en opstijgen van Santos Dumont maken, was goed te zien.

Twee boeken heb ik versleten tijdens de eenzame momentjes deze reis, maar vooral de Mythe van Methusalem van Jo Claes was er een die binnen drie dagen uit was.

Op dag vier werd het eens tijd om een 'Free' walking tour te doen. Ik heb deze in andere steden ook vaak gelopen en ze zijn eigenlijk altijd leuk en leerzaam. Hier kwam ik een koppel tegen uit Nieuw-Zeeland waarmee ik samen in de trein heb gezeten vanuit Bolivia. De wereld is soms heel klein. Gids Mariana liet ons het oude centrum zien en vertelde over de geschiedenis van Brazilië en Rio. Na een voldane wandelingen ben ik naar het spiksplinternieuwe Museum van morgen gegaan. Je wordt hier met je neus op de feiten gedrukt over de klimaatveranderingen en de urbanisatie van de wereld. Iets dat zeker een Rio een hot topic is en nog veel belangrijker zal worden, want nu wonen er al veel te veel mensen bij elkaar.

's Avonds met wat Engelsen in Ierse pub de laatste politieke gesprekken gehad voor de dag des oordeels. Ik wilde graag een Guinness, maar 10 euro is mij wat te gortig. Dan blijven er nog twee keuzes over, Heineken en het Braziliaanse Brahma. Er is een bier dat ik altijd vermijd, dus die Brahma smaakte heerlijk.

Het strand van Copacabana lag er nog vredig bij toen ik vrijdagmorgen begon aan een wandeling van ongeveer 15 km vanuit mijn hostel in Ipanema. De souvenirverkopers op het strand hebben ook ander spul in de aanbieding. 'Ik heb al een zonnebril', zei ik dan. Na een heerlijke caipirinha (Braziliaanse rum, ijs, limoen en suiker) en een kleine snack op het eindpunt draaide ik me weer om en liep langs de zonnebadende Braziliaanse schonen en ook een hoop lelijkerds weer terug naar het hostel. 's Middags stond naelijk alweer een food tour op het programma van dezelfde organisatie als de free walking tour.

Ook hier weer een paar dezelfde gezichten en genietend van de kleine Braziliaanse zaligheden in de mooie buurt Santa Teresa ging de middag alweer veel te snel om. Een paar Caipiranhas later was ik alweer in het hostel waar iedereen zich ging klaarmaken voor een avondje Lapa. Samen met Noel uit Argentinië ging ik nog wat ingrediënten halen voor meer Caipirinha's. De andere gasten lieten het zich ook goed smaken en al veel te snel was het tijd om een nieuwe fles te halen. De winkel was om tien uur dicht gegaan, dus werd er een fles wodka bij het restaurant om de hoek gehaald. Al behoorlijk beneveld gingen we met een Uber naar het centrum, naar Lapa. Hier vind het feesten midden op straat plaats onder een mooie rij witte bogen van een viaduct. De samba muziek klinkt rond het hele plein en de caipirinha's hier zijn van het soort waar je niet teveel van moet drinken. De Engelsen in onze groep hebben echter geen grens, maar de Amerikaanse Grace en ik vonden het welletjes geweest. We hadden allebei genoeg gedronken en het was tijd om een taxi terug te nemen naar het hostel.

Ik had nog niet gezwommen in de zee en ik dacht dat het wel een goed remedie zou zijn tegen een kater. De zee was heerlijk en na een korte duik was het tijd om terug te gaan naar mijn hostel om alle troep weer in de backpack te proppen.

Na het kwijtraken van mijn gel en telefoon oplader was ik nu ook het sleuteltje van mijn slot verloren, maar gelukkig was Saskia hier op voorbereid en een zware kniptang bevrijdde mijn tablet uit het kluisje.

Het was tijd om dag te zeggen tegen Saskia, de andere gasten en Rio. Met mijn half dronken kop ging ik in het vliegtuig op de verkeerde plaats zitten naast een erg aardige Braziliaan. Gelukkig maakte de Italiaan die deze plek eigenlijk had er geen probleem van en ik vloog door de nacht over de Atlantische Oceaan en de Sahara naar Rome. Na nog een kort vluchtje naar Amsterdam en de trein kwam ik aan in een nat Roermond. Over een paar weken wordt dit Venlo en zal ik kunnen gaan nadenken over mijn volgende reis.

Ik hoop dat jullie mijn verhaaltjes leuk hebben gevonden. Ik vond het in ieder geval erg leuk om te doen en zal dit bij mijn volgende reizen weer bijhouden.